“Yer ruhları”, ucuz mekanik oyuncaklar, çöp poşetleri, led ışıklar, videolar, piller, naylonlar, ölü bitkiler, su, toprak ve pasın ağırlıkta olduğu mekâna özgü bir çöplük; yaşayan bir mezarlık.
Oyuncaklara, mekânı ve nesneleri örten naylona ve çöp poşetlerine formunu veren petrol, temelinde ölü organizmaların fosilleşmesi sonucu oluşuyor. Benzer biçimde piller, karbon, çinko ve potasyum gibi yaşamla doğrudan ilişkili elementlerden meydana geliyor. Yer ruhları, nesnelerin jeokimyasal kökenlerine odaklanarak, amaçsızca hareket eden oyuncakların malzemesindeki canlılığın kalıntılarını yâd ediyor; canlılık ve bilinç meselesini özgün nesneler (insan, gelişmiş yapay zekâ robotlar vb.) yerine, doğaya dağılmış farklı yoğunlaşmalar üzerinden arıyor.
Parçalara ayrılmış, pilleri paslanmış ya da yüzeyleri yüzülmüş oyuncaklar, onları toplayan hücre-çöp poşetleri, hem çevreyi hem de nesneyi oluşturan plastik, suyla aktive olan oyuncak dinozor yumurtaları, naylon bir göl üzerinde yüzen koi balıklarının videoları, suya boyasını salmış plastik meyveler, çökmüş ya da hiç var olmamış bir ekosistemin kalıntıları.
Yığınlaşarak oluşan adacıklar ve üretimin farklı aşamaları, merdiven altı bir imalathaneye, bir çekim stüdyosuna, kullanılmaz hale gelmiş bir sera ya da depoya benziyor; imgelerle onları üreten makineler; arka plansız, ön plansız; melez atmosferler.
Bu atmosferler sadece gazlardan değil gazın nüfuz ettiği her şeyden oluşuyor. Plastik sıkışıp oyuncak oluyor, genleşip naylon perde oluyor; kokusu her yeri kaplıyor; içine girenlerin ciğerlerini dolduruyor. Olay sıkışıp nesne oluyor, nesne genleşip bir olay oluyor. Formunu bulamamış, bulmaya zaten niyetlenmemiş bir olay.