Öykü Önal's book of self-portraits contains traces of the ambiguous and veiled areas of her life. The artist's search, which began when she returned years later to her aunt's summer house where she spent her childhood summers, follows the pressures of growing up. Her photographs, which reveal her cynical attitude towards the notion of identity and her own identity - or lack thereof - question our perception of privacy and the body.
“İç sıkıntısı, uzaklarda bir öykü arıyorum. Gerisi sessizlik, eksiklik. Şu an oturduğum sandalyede babaannem oturuyor. ‘heh, şöyle söylesene sesli sesli’ diyor. Ne mırıldandığımı bilmiyorum. Öyle bir şarkı yok. İç sıkıntısı. Sessizliğim bana ait. ” (Öykü Önal)